کد مطلب:129637 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:121
فرا رسیدن هنگام نماز
همه ی منابع تاریخی [1] بر این باورند كه سپاه عمر سعد در نخستین حمله اش به سپاه امام (ع)، آنان را از همه سو در محاصره گرفت. سپس با همه ی سلاحهایی كه در اختیار داشتند، به آنان حمله ور شد. وضعیت به گونه ای بود كه اگر از یاران امام (ع) یـك یـا دو تن كشته می شدند، به دلیل اینكه شمار آنها كم بود، به خوبی در میان آنها نـمایان بود. ولی به دلیل شمار فراوان سپاه عمر سعد، كشته شدن یك یا دو نفر مشهود نـبـود. پـنـجـاه تـن از یـاران بـا وفـا و مـقـدس امـام (ع) بـه شـهـادت رسـیـدنـد و تـا زوال آفتاب جنگ همچنان به شدت ادامه داشت. «ابو ثمامه، عمرو بن عبداللّه صائدی، با مـشـاهـده ی ایـن وضـعیت به امام (ع) عرض كرد: ای ابا عبداللّه، جانم به فدایتان باد! می بـیـنـم كـه ایـن مـردم بـه شـمـا نـزدیك شده اند! به خدا سوگند كه تا كشته نشوم اجازه نـخـواهـم داد كـه شـمـا را بـه قتل برسانند ـ ان شاء اللّه. من دوست دارم كه پیش از كشته شدن و رفتن به دیدار پروردگار، نمازی را كه هم اینك وقتش فرا رسیده است بخوانم! حسین (ع) سر را بلند كرد و فرمود: نماز را یاد آور شدی، خداوند تو را از نمازگزاران و ذكر گویان قرار دهد. آری اوّل وقت نماز است!
آنگاه فرمود: «از آنها بخواهید دست از ما بردارند تا نماز بخوانیم.» [2] .
آنگاه فرمود: «از آنها بخواهید دست از ما بردارند تا نماز بخوانیم.» [2] .
[1] بـراي مـثـال ر.ك: تـاريـخ الطـبـري، ج 3، ص 326؛ الكـامـل فـي التـاريـخ، ج 3، ص 291؛ الارشـاد، ج 2، ص 105؛ مقتل الحسين، خوارزمي، ج 2، ص 20.
[2] تاريخ الطبري،ج3، ص 326.